Haqqımda


Aqil Bəkir. Qəbələ rayonunun Zarağan kəndində anadan olmuşam. 2015-2019-cu illərdə Bakı Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsində “Azərbaycan dili və ədəbiyyat müəllimliyi” ixtisası üzrə təhsil almış, 2020-2022-ci illərdə isə Bakı Slavyan Universitetində “Ədəbi tənqid” üzrə magistr elmi-ixtisas dərəcəsinə yiyələnmişəm. Hazırda Türkiyənin Pamukkale Universitetinin Sosial Elmlər İnstitutunun Çağdaş Türk Ləhcələri və Ədəbiyyatları bölümündə doktorantura təhsilimi davam etdirirəm. Bu müddət ərzində bir sıra şeir və hekayələrim “Ədəbiyyat” qəzeti, “Ulduz” jurnalı kimi mətbu orqanlarda çap olunub, bir sıra ədəbi saytlarda yayımlanıb. Həmçinin iki şeirim və bir hekayəm rus dilinə tərcümə edilib. “Yeni Çağ” Media Qrupuna daxil olan Yenicag.az saytında müntəzəm olaraq ictimai-siyasi motivli yazılarla çıxış edirəm. Bundan başqa, “Sözümüz var” layihəsinin ideya müəllifi, mətn yazarı və iki il boyunca aparıcısı olmuşam. Özümü Azərbaycan ədəbi gəncliyi hesab edir və çağdaş ədəbi prosesə qatqılarımın olacağını düşünürəm.

Yorumlar

Yorum Gönder

Popular

Boynubükük lalə

Resim
Bir az önə əyili, bir az qəmgin, Bir yetim Lalə bitmişdi yol qırağında. Lalələrdən ayrı düşüb bura sən Gəlib çıxmışdın kimin sorağına? Bir yetim lalə bitmişdi yol qırağında, Bir az gözdən iraq, bir az da tozlu. Yorğun lalədə həvəs yoxdu daha, Boynubükük idi, həm də ki yolçu. Hardan gəlmişdin bura, Hardan düşmüşdü toxumun Bu izsiz yol kənarına? Lalələrdən ayırıb, Səni kim gətirmişdi bura? Bəlkə taleyin oyunuydu bu, Bəlkə də bitmək istədiyin yer varıydı? Harda bitmək istəyirdin? Bəlkə Bir izsiz məzarın qoynuydu bu? Bir yetim lalə bitmişdi yol kənarında... Bu lalə, Yetimlərin laləsiydi, Ahıydı, naləsiydi Yetimlərin... Bir lalə bitmişdi yol kənarında... Bir də ordan keçəndə mən Çoxdan itmişdi lalə Yol kənarından...
Devamı

Ölü evi - Hekayə - Aqil BƏKİR

Resim
  Səhər Günəş doğmamışdı. Kimsə axşam Günəşin batdığını da deyə bilməzdi. O, bütün şəfəqlərini alıb sanki dünyadan üz döndərmiş, insanlığı öz nurundan məhrum buraxmışdı.   *** Kəndin daşlı-kəsəkli nahamar yolu ilə insan axını bir istiqamətə doğru hərəkət edirdi. Hər kəsin sifətində donuqluq hakim idi, heç kəs danışmırdı. Üz tutub bir yönə hərəkət edən bu insan selindən ətrafa yalnızca ayaqlarının daşlarla təmasından yaranan səs yayılırdı. Bu vahiməli və ürpərdici səssizliyi pozan ayaq-daş cınqırtısı isə ölü bədənlərin torpaq üstündə süründüyünü xatırladırdı insana. Səs həmin səs idi. Bu insan axınının nə başlanğıcı var idi, nə də sonu. Haradan gəlib, hara getdiyi bəlli olmayan bu sel öz səssizliyi ilə çağlayır və sanki üsyan edirdi.   *** Gecə ölmüşdü. Dörd gün əvvəl gecə yuxuda ikən səssiz-sədasız bu dünyadan ayrılmış və bilinməzliyə doğru addımlamışdı. Heç kəs də onun artıq bu dünyada olmadığından 4 gün boyunca xəbər tutmamışdı. Soruşsan, kənddə onun adını da bilməzdilə...
Devamı